Poniższy wykaz proboszczów i administratorów
nowogórskich może zawierać błędy, szczególnie w datach, gdyż różne źródła
odmiennie je podają. Dlatego też w poniższym zestawieniu zostały ujęte okresy
probostwa w różnych wersjach. Zasadna była by weryfikacja tych danych w
archiwum diecezji krakowskiej, o ile takowe tam istnieją.
Ks. Jan syn
Trojana 1276
Ks. Jan
1325 – 1327
Ks. Nicolaus (Mikołaj) ok.1340
(?)
Ks. Marcin 1394
Ks. Piotr
1434
Ks. Melchior
Gunter
ok.1440
Ks. Klemens
1462
Ks. Andrzej
1540
Ks. Jan
1559
Ks. Węgrzyński Andrzej Antoni 1575 – 1610
Ks. Aleksandrowicz Franciszek 1610 – 1620
Ks. Rozpondowicz Jan
1615 (?)
Ks. Tamicki (Tancius) Stanisław 1620 – 1649 (1625 - 1655)?
Ks. dr. Kaziński Wawrzyniec (Korczyński Władysław?) 1649 – 1653 (1644 - )?
Ks. Łęcki Maciej
1653 – 1658
Ks. dr. Skawiński Albert (Adalbert?) 1658
– 1677 (1659 – 1667)?
Ks. Łazowiusz (Włazłowski?) Stanisław 1678 –
1685
Ks. Łasoń (Łysoń?) Stanisław 1681
Ks. Ryżewicz Piotr 1685 – 1703 (1699 – 1713)?
Ks. dr. Gawlikowski Franciszek 1703 – 1719 ( 1715 - )?
Ks. Jugiewicz Kazimierz Antoni 1720 – 1731
Ks. Klimaszewski Józef 1735
– 1738 (1731 – 1738)?
Ks. Czankrewicz Maciej ?
Ks. dr. Cyankiewicz Józef (Cyganowicz Mateusz) 1739 – 1748
Ks. Siatkowski Jan
Kanty 1748 – 1763 (zm. 30.04.1763.)
Ks.dr. Badzurkiewicz
1763 – 1764
(administrator)
Ks. Luzarkiewicz Mateusz 1764 –
1767
Ks. Zamoyski Benedykt
1767 – 1819
Ks. Opłatkiewicz Bartłomiej Jan Stanisław 1819 – 1836 ( do V 1833)?
Ks. Berlewicz Jan 1833 – 1835 (do X 1835)?
Ks. Podgórski Jan 1836 – 1843 (1837 – 1845)?
Ks. Gradowski Jan Ignacy Mikołaj 1843 – 1877 (od I 1845)?
Ks. Polowiec Jan
(vicedziekan)
1878 – 06.12.1899
Ks. Satke Jan 15.12.1899
- 03.04.1900 (administrator)
Ks. Gunia
Augustyn 15.04.1900 – 29.12.1914 (admin 4 – 14.04.1900)
Ks. Jurka
Piotr
30.12.1914 – 01.05.1915 (administrator)
Ks. Fołta Jan
(vicedziekan) 02.06.1915 – 12.09.1932 (admin 2.05.-1.06.1915)
Ks. dr. Mirek
Franciszek
15.09.1932 - 1945 (15.02.1946)?
Ks. Świżek
Władysław 1945
- 1951
Ks. Fudali Michał
1951 - 1961
Ks. Bubak Zygmunt
10.1961 - 09.1962
Ks. Czańba Piotr 30.10.1962 - 1965
Ks. Budzyk Marian
1965 - 07.07. 1973
Ks. kan. Hajduk Józef
08.07.1973 – 12.06.1980
Ks.Kruczek Aleksander (vicedziekan) 21.06.1980 - 1987
Ks. Gil Józef
1987 - 07.09.1994
Ks. Cieślik Jan
08.09.1994 - 20.06.2000
Ks. Grzesiuła Józef
28.06.2000 –
Nie znamy dokładnych życiorysów proboszczów
nowogórskich, posiadamy jedynie wyrywkowe dane o życiu niektórych z nich.
Ksiądz Benedykt Zamoyski urodził się 14 marca 1741 r., nie wiadomo jednak w
jakiej miejscowości, nieznane jest tez imie jego ojca. Matka Anna Dorota ur. W
1711 r. zmarła w 1787 r. i została pochowana w kościele nowogórskim. Brat Jan
był proboszczem w Skale k. Olkusza, Józef proboszczem w Probotowicach (dekanat
sokolnicki), Franciszek malarzem – m.in. w 1788 roku malował kościół w Nowej
Górze.
Ukończył Seminarium Akademickie, a
następnie studiował - obok teologii –
prawo kościelne w Akademii Krakowskiej. Na księdza został wyświęcony 20
listopada 1765 r., po czym pełnił funkcję wikariusza w jednej z krakowskich
parafii. W 1767 r. został członkiem konsystorza, czyli sądu biskupiego, oraz
proboszczem parafii nowogórskiej. Od 1785 roku był dziekanem dekanatu
nowogórskiego, a od 1791 r. miał tytuł kanonika katedralnego. Od 1795 r. był
równocześnie proboszczem w Zalasiu.
Pracę duszpasterską w Nowej Górze
pełnił przez 52 lata – najdłużej spośród wszystkich proboszczów nowogórskich i
była ona efektywna. Miedzy innymi: dbał o bieżące zapisy i uzupełnienia w
księdze „Monumenta Ecclesie Novimontis”, rozwinął działalność Bractwa św.
Aniołów Stróżów, w 1768 r. remontował folwark i plebanię, a po pożarze w 1800
r. odbudował zniszczony Folwark Plebański, wystawiając oprócz budynku
folwarcznego wozownię, 4 chlewy, 2 karmniki dla trzody.
Pełniąc funkcję dziekana zobowiązany
był do przeprowadzania wizytacji wszystkich parafii w dekanacie. Z protokołów
wynika, że interesował się głównie jakością i skutecznością pracy
duszpasterskiej, poziomem wykształcenia i przygotowania do posług religijnych.
Za jego czasów liczba uczniów w szkole
parafialnej wzrosła z siedmiu do ponad siedemdziesięciu, a w 1818 r. w
Filipowicach powstała nowa szkoła.
W 1789 r. toczył spór z ks. Janem
Łępickim, plebanem tęczyńskim, o przynależność nowych kolonistów, osadzonych na
gruncie „dworskim” w Filipowicach (grunt ten leżał w obrębie obecnego tzw.
„Blechu”).
W 1794 roku zawiózł do Krakowa
kościelne srebra, odpowiadając na apel władz Insurekcji Kościuszkowskiej.
W 1787 r. witał króla Stanisława
Augusta Poniatowskiego, a w 1810 r. króla saskiego Fryderyka Augusta,
przejeżdżających przez Nową Górę.
Zmarł 26.04.1819 roku, został pochowany
na cmentarzu przykościelnym, a następnie zwłoki przeniesiono do ufundowanej dla
niego kaplicy przykościelnej.
Ksiądz Jan Ignacy Mikołaj Gradowski, syn Szymona i Kunegundy z Cywińskich urodził sie w
1808 r. we wsi Truskolasy, ówczesny powiat częstochowski, obwód wieluński, woj.
kaliskie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1838 r. w wigilię świętych Szymona i
Judy Tadeusza. Początkowo był wikariuszem w Morawicy, skąd przybył do Nowej
Góry w 1843 r. (podobno polecony na to stanowisko przez Zofię z Branickich
Potocką) i przebywał tu do roku 1877, pełniąc funkcję proboszcza.
Wyróżnił się benedyktyńską
cierpliwością przepisując opasłą księgę „Liber Repertorium” 1598 – 1864 (akty
chrztu parafian) – stare, zniszczone,
niewyraźne i zatarte dokumenty. Cechowało go zamiłowanie do ksiąg, w 1853 roku
założył „Bibliotekę Kościoła Nowogórskiego”. Interesował się historią,
pozostawił po sobie notatki, z których można się wiele dowiedzieć o sprawach
lokalnych z tego okresu.
- 1854 r. – przeznaczenie kapitałów (ze
sprzedanych domów plebańskich, 52 sztuk „krów żelaznych” – kościelnych Bractwa
św. Aniołów Stróżów, gruntu kościelnego przeznaczonego pod „smętarz”, części na
kamienicach w Krakowie) na pożyczkę rządową, celem pobierania procentów od
tychże kapitałów.
- 1860 r. – podpisanie dokumentu
erekcji na utworzenie „Funduszu zapomóg” z zaległości daniny zboża dla gmin
Nowa Góra, Miękinia, Filipowice, Czerna, Ostrężnica.
- 1866 r. – parcele plebańskie nr 924 i
1643 były zajęte na cele górnicze (galmany) przez Zarząd Górnictwa i Hutnictwa
w Sierszy, za co wypłacono w 1873 r. zaległy czynsz 120 zł reńskich przez Hr.
Potockich.
Z zapisków dowiadujemy się też o
położeniu gruntów plebańskich (Pola: Tonderówka, Grzankowskie, Szerokie,
Brzezinka oraz o usytuowaniu 6 ogrodów, 3 łąk i 3 sadów). Ok. 1850 r. polecił
wykopać „kałuże” do pojenia bydła na placu koło rynku, gdzie stały chałupy
poddanych plebańskich.
Rozszerzył cmentarz dookoła kościoła,
wykupując parcele prywatne i otoczył cały teren kamiennym murem, w którym
umieścił stacje kalwarii nowogórskiej. Zachował się dokument zezwalający na
powstanie owej kalwarii, wydany przez władze diecezji krakowskiej 25 kwietnia
1862 roku. Stacje wyrzeźbił i pomalował rzeźbiarz ludowy z Nowej Góry –
Szymczyk.
Uzyskał też od papieża odpusty dla
kościoła nowogórskiego, o czym mówią kolejne dokumenty:” Roku P. 1870 dnia 28
czerwca Pius IX Biskup Biskupów, przez Breve Apostolskie pod pieczęcią Rybaka w
Rzymie wydane, dla Kościoła Nowogórskiego, Diecezyi Krakowskiej, nadał
wszystkim wiernym Chrystusowym obojej płci odpusty następujące wiecznymi czasy.
Odpust zupełny – w dzień św. Michała w niedzielę – w Niedziele Zielonych Świąt
i w niedzielę po św. Jadwidze, ...Breve tegoż Ojca św. Piusa IX R.P. 1870 d. 22
czerwca w Rzymie wydane... nadaje odpust zupełny w trzy niedziele Przedpościa
tj. w niedziele Siedemdziesiątnicy, Sześćdziesiątnicy i Pięćdziesiątnicy...”
W roku 1875 zdobył w Rzymie dla
kościoła nowogórskiego relikwie św. Krzyża, św. Ignacego Loyoli, św. Alozjego
Gonzagi, św. Franciszka Ksawerego o św. Stanisława Kostki. Dokument autentyczności
relikwii nosi datę „Rzym 10.11.1875.”
Zachował się dokument, drukowany na
polecenie ks. Gradowskiego i przez niego podpisany, który nosi tytuł:”
Wszczególnie wiecznie uprzywilejowanych odpustów w kościele parafialnym
nowogórskim diecezyi krakowskiej” – oto wyjątki:
„Roku P. 1862 dnia 25
kwietnia...Prześwietna Władza Duchowna Dyecezyi Krakowskiej, udzielić raczy
pozwolenia, do zaprowadzenia tak zwanej Kalwaryi, czyli Stacyi Męki Pańskiej,
przy kościele parafialnym Nowogórskim, które to stacyie staraniem i kosztem
Jmci ks. Gradowskiego plebana miejscowego, sprawiono w dniu 16 czerwca tego
roku w czasie Zielonych Świątek – uroczyście zaprowadzone i w murze kościół
Nowogórski otaczającym w osobnych framugach osadzone zostały... Odpusty do tych
stacyi przywiązane są takie same , Jakie potwolne są tym wszystkim, którzy do
Jerozolimy pielgrzymują i tam Stacye Męki Pańskiej pobożnie odwiedzają...”
Do wyrzeźbienia tych stacji ks.
Gradowski wynalazł utalentowanego rzeźbiarza – Szymczyka z Nowej Góry.
Inny dokument stwierdza:” Roku P. 1870
dnia 28 czerwca Pius IX, Biskup Biskupó, przez Breve Apostolskie pod pieczęcią
Rybaka w Rzymie wydane, dla Kościoła Nowogórskiego, Diecezyi Krakowskiej, nadał
wszystkim wiernym Chrystusowym obojej płci odpusty następujące wiecznymi czasy,
Odpust zupełny – w dzień św. Michała w niedzielę – w Niedziele Zielonych Świąt
i w niedzielę po św. Jadwidze,
...Breve tegoż Ojca św. Piusa IX R.P.
1870 d. 22 czerwca w Rzymie wydane...nadaje odpust zupełny w trzy niedziele
Przedpościa tj. w niedziele Siedemdziesiątnicy, Sześćdziesiątnicy i
Pięćdziesiątnicy. (...)”
W listopadzie 1875 r. ks. Gradowski
zdobył w Rzymie dla kościoła nowogórskiego relikwie, o czym wspominam w innym
miejscu niniejszego opracowania.
Zmarł 20.11.1877 roku, parafię nowogórską
prowadził przez 34 lata. Pochowany jest pod jedną z kapliczek stojących obok
kościoła.
Ksiądz Augustyn Gunia objął probostwo nowogórskie po śmierci ks. Jana
Polowca (zmarł 6 grudnia 1899 r. o godz. 16,00 na „paraliż serca”) – od 4
kwietnia 1900 r. w charakterze administratora, a od 15 kwietnia jako proboszcz.
Nie cieszył się on sympatią parafian – być może znali oni zapis poczyniony
przez niego w „kronice parafialnej”:”...Co po śmierci ks. Polowca nie rozkradli
parafianie, to sprzedali przez licytację. W parafii pijaństwo obrzydliwe, lud
butny, od kościoła stroniący, księdza lekceważący”.
Niektóre duszpasterskie przedsięwzięcia
to: uroczyste wprowadzenie w dniu 3 czerwca 1900 r. Apostolstwa Modlitwy,
ofiarowanie całej parafii Najsłodszemu Sercu Pana Jezusa, wprowadzenie Zywego
Różańca, wprowadzenie zwyczaju przyrzeczeń dzieci pierwszokomunijnych od
wystrzegania sie „trunków gorzałczanych”, czy wstępowanie nowożeńców do Bractwa
Trzeźwości.
Z prac gospodarczych warto odnotować
zakup trzech nowych dzwonów, które 12.11.1900 roku poświęcił uroczyście ks.
Adam Borowiecki, dziekan nowogórski.
Ks. Augustyn Gunia zmarł 29 grudnia
1914 roku w godzinach popołudniowych, spoczywa na cmentarzu nowogórskim.
Ksiądz kanonik Jan Fołta na probostwo nowogórskie został mianowany 2 czerwca
1915 roku. Wcześniej (od 2 maja 1915 r.) pełnił funkcje administratora (którą
przejął od ks. Piotra Jurki, ten z kolei był administratorem czasowym parafii
po śmierci ks. Augustyna Guni w okresie 30.12.1914 – 01.05.1915).
Mimo iż był to okres I wojny światowej,
a później destabilizacji gospodarczej, załamania i kryzysu światowego, życie
parafialne obfitowało w wiele dokonań duchowych i gospodarczych.
Ks. Fołta był dobrym gospodarzem
beneficjum parafialnego. Miał piękne konie i ponad 10 krów. Dbał o ogrody –
owocowy i warzywny wokół plebanii. Za jego proboszczowania wyremontowano
fronton kościoła, z którego wykruszały się cegły (1925 r.), wykonano blaszany
dach na wieży (w 1928 r.), odrestaurowano dzwonnicę oraz wybudowano drewnianą
„organistówkę”, w której zamieszkał ówczesny organista Kazimierz Klejdysz z
rodziną. Wybudował także drugi dom drewniany z przeznaczeniem na założenie
ochronki i sprowadzenie sióstr zakonnych, ale cel ten nie został zrealizowany.
W 1929 roku sprawiono frontowe piszczałki do organów (cynkowe) w miejsce
cynowych, zabranych przez Austriaków, odrestaurowano szpital dla ubogich z
dobrowolnych składek parafian. W kronice parafialnej zapisano również:” Rok
1920 – hrabstwo Potoccy darowali dzwon kościołowi, który po naprawieniu
poświęcono i powieszono 14 listopada”.
O duchowych dokonaniach tamtego okresu
świadczą liczne pielgrzymki do Częstochowy, oraz ofiary przywożone przez
parafian na wyposażenie kościoła: krzyż złocony do procesji (1923 r.), duża
biała chorągiew (1924 r.), dwie małe zielone chorągwie )1925 r.). Liczne też
były zakupy liturgicznych szat, naczyń oraz obrazów.
Ksiądz Fołta pełnił funkcję katechety w
nowogórskiej szkole. Cieszył się szacunkiem i powagą wśród parafian.
We wrześniu 1932 r. zrezygnował z probostwa.
Przywiązanie do swego księdza parafianie okazali podczas jego wyjazdu z Nowej
Góry – procesjonalnie odprowadzono go do pierwszej figurki, a ks. Fołta szedł
razem z nimi. Dopiero po pożegnaniu i śpiewie pieśni pobożnych, wsiadł do
bryczki i odjechał na dworzec kolejowy w Krzeszowicach. Zamieszkał w Krakowie w
Domu Księży Emerytów. Dnia 31 grudnia 1933 r. zmarł niespodziewanie na
paraliż.
Ksiądz dr Franciszek Mirek urodził się w Naprawie koło Jordanowa, wsi należącej
do parafii Łętownia w 1895 roku. W szkółce parafialnej pobierał pierwsze nauki,
następnie ukończył gimnazjum św. Anny w Krakowie i podjął naukę w seminarium
duchownym. Święcenia kapłańskie uzyskał w 1916 roku. Kolejno był wikariuszem w
Czarnym Dunajcu, Wadowicach i Krakowie. W latach 1922 – 24 studiował prawo w
Strasburgu, uzyskując doktorat. Dalsze studia odbywał na Uniwersytecie
Poznańskim (1926 – 29) zdobywając kolejny tytuł doktorski w dziedzinie
socjologii. Pracę habilitacyjną obronił w 1930 roku i przez kilka miesięcy
prowadził uniwersyteckie wykłady. Został jednak wezwany przez władze kościelne
do Krakowa, gdzie objął funkcję administratora parafii św. Mikołaja. Pracował
tu krótko, bo już 15 września 1932 roku objął probostwo nowogórskie.
Dnia 12 września 1932 r. ówczesny
proboszcz nowogórski ks. Jan Fołta przekazał parafie ks. Mirkowi, a stało się
to w obecności dziekana ks. Andrzeja Mroczka z Ciężkowic oraz naczelników
ówczesnych gmin wiejskich: Szymona Chucherko z Nowej Góry, Józefa Bodzenty z
Filipowic oraz Rudolfa Tegela z Miekini, który reprezentował również komitet
parafialny. Ustalono, że w kasie parafialnej jest 179 zł, na koncie komitetu
parafialnego 180 zł, wartość płodów rolnych gospodarstwa plebańskiego wynosi
2042 zł, a czysty dochód 288 zł. Trzy dni później ks. Mirek objął formalnie
swoje proboszczowskie obowiązki.
W kronice opisał co zastał:” Na
plebanii i wikarówce wilgoć i grzyb, podłogi zbutwiałe, zgryzione grzybem.
Budynki gospodarcze w nienajlepszym stanie, rola w ostatnich latach nieco
zapuszczona. Kościół ponury, wewnątrz nie wyprawiony. Cegła niegdyś zapuszczona
pokostem, zaczerniała. W zimie śnieg w środku kościoła, gdyż nie było drzwi
podwójnych, chroniących przed wiatrem”.
Wobec takiego stanu rzeczy, przystąpiono do działania. „Sprawiono wielkie
drzwi dębowe oraz drzwi wewnętrzne, duży piec żelazny, nowy katafalk”. W
czerwcu 1933 roku sprawiono ławki do prezbiterium, jedną „kolatorską” i drugą
dla celebransa. Za ofiarę Salomei Maciejowskiej, w warsztatach Kamieniołomu w
Miękini zrobiono balaski przed wielki ołtarz. Otynkowano kościół i wybudowano w
ciągu 5 miesięcy Dom Katolicki, który 5 listopada 1933 r. poświęcił arcybiskup
krakowski Adam Stefan Sapieha. Równocześnie podjęto przebudowę plebanii i
remont kuchni, nadbudowę nad parterem 4 pokoi i łazienki, a na II piętrze
pokoju dla służby, wymieniono też dach. Remontowi poddano również zabudowania
gospodarcze: stajnie dla bydła, nowy spichlerz, wyremontowano stodoły pokrywając
je blachą cynkową. Dokonano również czyszczenia i zabezpieczenia plebańskiej
studni. Koszty tych remontów pokryto ze sprzedaży gruntów plebańskich oraz
uzyskaniu częściowego spadku po księdzu Janie Fołcie.
W protokole posiedzenia rady gminnej
Miękini z dnia 16.07.1935 r. odnotowano, że samorząd wsi przeznacza 600 zł na
odnowienie budynku kościelnego. Niewykluczone, że podobnie postąpiły inne
miejscowości należące do parafii.
W 1936 roku ufundowano trzy nowe dzwony
kościelne „całkowicie już wypłacone i umieszczono je w miejscu, gdzie dawno był
skarbiec”.
Dnia 15 lutego 1946 r. zakończył swoją
działalność w Nowej Górze – został przeniesiony do Krakowa, gdzie pełnił
funkcję administratora w parafii św. Józefa, a jednocześnie wykładał w
Katolickim Uniwersytecie jako profesor
kontraktowy. Wskutek donosów 6 grudnia 1949 roku aresztowany, przetrzymywany w
więzieniu bez zarzutów i sądu. W maju 1951 roku wydostali go stamtąd Żydzi
nowogórscy, którzy podczas wojny korzystali z jego pomocy, Wrócił na parafię
św. Józefa, a w 1954 r. został dziekanem w Podgórzu. Zmarł 20 marca 1970 roku.
Po śmierci jego zwłoki zostały przeniesione do rodzinnej miejscowości i
pochowane na cmentarzu parafialnym w Łętowni.
Ksiądz kanonik Józef Hajduk objął probostwo nowogórskie po przeniesieniu
dotychczasowego proboszcza ks. Mariana Budzyka w dn. 8 lipca 1973 r. Pierwszy
zapis nowego proboszcza w kronice parafialnej brzmi:” Po objęciu parafii...
znalazłem znaczną lukę w kronice parafialnej. Poprosiłem więc nowogórskiego
rodaka o. Euzebiusza Kawalę, kapucyna znającego dobrze parafię, by tę lukę
wypełnił. Zrobił to chętnie, za co w tym miejscu pragnę mu podziękować”. Skoro
o kronice mowa, trzeba stwierdzić, że wszystkie zapisy kronikalne dokonywane
były osobiście przez ks. Hajduka, a obejmują one wszystkie ważniejsze
wydarzenia z życia parafii, zarówno duszpastersko – religijne, jak i o
charakterze gospodarczo – organizacyjnym. Z uznaniem wyraża się o życzliwości
parafian, ale dostrzega też dużą ilość rodzin sekciarskich, małżeństw rozbitych,
osób starszych i samotnych. Dlatego też poświęca wiele wysiłku i troski przy
organizowaniu punktów katechetycznych w poszczególnych wioskach, organizuje
pielgrzymki np. na Jasną Górę, w której uczestnicz od 120 do 160 osób.
Od 27 maja do 3 czerwca 1979 roku w
parafii odbywają się Misje Święte, prowadzone przez oo. Cystersów z Mogiły.
Dnia 12 czerwca świątynię nowogórską nawiedza ks. biskup Stanisław Smoleński z
relikwiami św. Stanisława
Ks. Hajduk dbał o kościół nowogórski i
zabudowania plebańskie. Wymieniono drzwi główne, boczne i do zakrystii,
wykonano gabloty na ogłoszenia, sprawiono nowy, dwuczęściowy katafalk,
wyremontowano kaplice przykościelne, założono ogrzewanie elektryczno –
akumulacyjne w kościele i starej plebanii, wyremontowano obiekty gospodarcze
plebanii, wykonano bramę wjazdową, utwardzono drogi i podwórko plebańskie.
Prace te wykonano w latach 1973 – 75. Cały ten czas trwały też przygotowania do
przebudowy wnętrza kościoła, do której przystąpiono w 1976 roku. Zakres tych
prac obejmował: zbicie starych tynków, uzupełnienie braków muru (po zaciekach),
wykonanie prac elektryfikacyjnych, rozbudowa chóru, wykonanie zewnętrznych
okien zabezpieczających witraże okienne, wykonanie nowego witrażu i
prezbiterium, tynkowanie wnętrza kościoła, remont organów, zakup 8 małych
żyrandoli. Część z powyższych prac wykonano, pozostałe zostały dokończone przez
następnego proboszcza, ks. Aleksandra Kruczka.
Do spraw najważniejszych należało
pokrycie dachu kościoła i przykościelnych kaplic – wymiana blachy ocynkowanej
na miedziana. Wykonanie tego przedsięwzięcia i zyskanie możliwości zakupu
blachy miedzianej było następstwem uzyskania z Wydziału Ochrony Zabytków w
Krakowie „wpisania kościoła z otoczeniem do rejestru zabytków województwa
krakowskiego”, co stało się 8 października 1975 r.
W kronice parafialnej ks. Hajduk
zapisał:” Z naciskiem i zadowoleniem podkreślić należy ogromny zapał
parafian i wielkie ich zaangażowanie, do
prac przy chórze zgłosiło się ok. 40 mężczyzn do pracy bezinteresownej...”.
Należy pamiętać, iż czas remontu kościoła przypadał na okres braku materiałów
budowlanych i trudności z jego pozyskaniem.
Ogrom osiągnięć ks. Hajduka jest
niezaprzeczalny, tym bardziej, że był on poważnie chory. Od 2 do 20 sierpnia
1974 r. przebywał w szpitalu w Chrzanowie, po operacji, po pęknięciu wrzoda na
dwunastnicy podczas mszy św. Druga operacja i pobyt w szpitalu w dniach 4
listopada do 19 grudnia 1975 r. nie zahamowały jego działalności. Mimo choroby,
do ostatka pełnił swą powinność. Zmarł 12 czerwca 1980 roku. Pogrzeb na
cmentarzu nowogórskim, przy licznym udziale duchowieństwa i wiernych odbył się
14 czerwca, a uczestniczył w nim biskup Julian Groblicki.
Słów kilka z życiorysów i działalności
innych proboszczów nowogórskich.
Ks. Wawrzyniec
Kaziński i Adalbert Skawiński byli profesorami Akademii Krakowskiej.
Ks. Stanisław Włazłowski odnotowany
jest w ksiedze miejskiej Nowej Góry jako świadek zapisu przez Marcina Sierpca
10 zł na szpital.
Ks. Franciszek Gawlikowski ogłosił
40-dniowy odpust dla spowiadających się w czasie kongregacji nowogórskiej w
1716 roku. W tym czasie w wyniku nieurodzaju panował głod, wystąpiła kolejna
epidemia, na polach grasowały wilki.
Ks. Kazimierz Jugiewicz troszczył się o biednych, odnowił
wnętrze kościoła.
Ks. dr Józef Cyankiewicz zaczął
prowadzić kronikę parafialną (1746 r.), zatrudnił wikarego, ks. Chełczyńskiego.
Ks. Bartłomiej Opłatkiewicz był
niezwykle energicznym duszpasterzem. Starał się wyegzekwować od kolatora Artura
Potockiego oraz parafian wszelkie zobowiązania wobec kościoła, tj. dziesięciny,
mesznego, procentu od tzw. „żelaznych krów”, co nie wzbudziło entuzjazmu wśród
mieszkańców. W 1828 r. podjął starania o urządzenie nowego cmentarza, ponieważ
stary wokół kościoła był już przepełniony. Kazał rozebrać walącą się plebanię i
zamieszkał w wikarówce, ale nowej siedziby dla siebie nie zdążył wybudować.
Wyczerpany konfliktami ze społecznością parafialną, zmarł w maju 1833 roku.
Ks. Jan Berlewicz miał 33 lata w
momencie objęcia posługi w Nowej Górze. Przeraził go stan kościoła i plebanii,
szukał pomocy, ale zanim ta nadeszła, popełnił samobójstwo w październiku 1835
roku.
Ks. Jan Podgórski uporządkował sprawy
parafii nowogórskiej. W 1841 r. otwarto nowy cmentarz na gruncie plebańskim, a
nieco później odbudowano plebanię. W końcu jednak proboszcz zniechęcił się i
poprosił o przeniesienie do innej parafii.
Ks. Jan Cieślik – w czasie jego
kadencji rozebrano „organistówkę”, wybudowano parking samochodowy przed
kościołem, dokonano renowacji murów otaczających kościół i plebanię,
wyremontowano bramę ogrodzeniową i wejściową do kościoła, elewację frontową
kościoła, wykonano kaplicę św. Barbary, doprowadzono wodę do kościoła i
urządzono sanitariaty, zainstalowano głośniki. Wydawany był „Wieczernik
Nowogórski”, uporządkowano bibliotekę i archiwum kościelne, które niszczało
przez kilkadziesiąt lat w starej „wikarówce”.
Ks. Józef Grzesiuła – za jego kadencji
wykonano m.in. następujące prace: malowanie kościoła, kapitalny remont
organów, nowe ławki do kościoła, remont głównych drzwi do kościoła, ogrzewanie
kościoła, kapitalny remont domu parafialnego, wymiana okien na plebanii,
odwodnienie plebanii, rozbiórka starej plebanii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz