sobota, 29 czerwca 2013

Właściciele ziem nowogórskich

                                   Ziemie królewskie 

1398 – 1402                       nadanie ziem nowogórskich przez Władysława Jagiełłę Janowi                         z Tęczyna
1398/1402 – X 1405          Jan z Tęczyna
1405 – 1411                       Andrzej      -   Nawój    -      Piotr
1414 – 1417                       Nawój z Tęczyna

XI/XII 1418 – 31.03.1421.  sekwestr królewski

31.03.1421 – 1438             Jan   -   Nawój
1438 – 1470                  Jan z Tęczyna (+06.07.1470.)
1472 – 1502                       Andrzej Tęczyński (+ 21.02.1502.)
1504 – 1508                       Jan   -    Andrzej   -    Stanisław
1508 – 1523                       Andrzej Tęczyński
1523 – 1545                       Andrzej    -   Jan

1545 – 1552                       Stanisław Ostroróg (zarządzał z ramienia wdowy Katarzyny z        Łaska – zięć, mąż córki Zofii)

1552 – 1553                       Andrzej  -    Stanisław (+05.12.1553.)
22.03.1553 – 05.12.1553   Andrzej Tęczyński
05.12.1553 – 19.08.1563   Andrzej    -   Jan Chrzciciel
1564 - 1578 (?)                   Jan     -   Andrzej (+ 22.05.1588.)
22.05.1588 – 01.01.1593   Jan Tęczyński (+ 01.01.1593)

01.01.1593 – 22.03.160     Jan Magnus     Gabriel   Andrzej  (zarząd Mikołaj Firlej)

22.03.1600 – 12.01.1601   Jan Magnus   -  Gabriel   -   Andrzej
12.01.1601 – 17.07.1637   Jan Magnus Tęczyński

Jan Magnus Tęczyński   (+17.07.1637.) - Dorota z Mińskich  (synowie: Stanisław (1611 – 1634), Gabriel (+1629), Krzysztof (+1632) zmarli przedwcześnie, nie pozostając spadkobiercami)
 Izabella Tęczyńska (+1667) – Łukasz Opaliński (1612 – 1662), ślub w 1639 r.
Łukasz Stanisław Opaliński (+ 1704) syn, zmarł bezpotomnie
Helena Elżbieta Lubomirska (+ 21.03.1729.) siostra – Adam Mikołaj Sieniawski (1666 – 1726)
Maria Zofia Sieniawska (1698 – 1771) – August Aleksander Czartoryski (1697 – 1782)
Podział dóbr w 1778 r.
Elżbieta Anna Izabella Czartoryska (21.03.1733. – 23.09.1816.) – Stanisław Lubomirski (25.12.1722. – 12.08.1783.) ślub w 1753 r.
 
W 1806 r przekazała wnukom (synom córki Julii Lubomirskiej i Jana Nepomucena Potockiego) Alfredowi i Arturowi, którzy w 1822 r. dokonali podziału majątku i ziemię nowogórską otrzymał Artur Stanisław  Potocki (1787 – 30.01.1832.) – Zofia Branicka

Adam Józef Potocki (1822 – 1872)  - Katarzyna z Branickich (+1907)
Artur Potocki (14.06.1850. – 16.03.1890.) – Róża z Lubomirskich (1860 – 1881) ślub w 1877 r.
Andrzej Kazimierz Potocki (10.06.1861. – 12.04.1908.) żonaty (ślub w 1889 roku) z Krystyną Tyszkiewicz (13.07.1866. – 18.02.1952.), która była ostatnią właścicielką latyfundium tęczyńskiego.












KONIEC WERSJI TEKSTU PRZEZNACZONEGO DO PUBLIKACJI NA BLOGU

niedziela, 16 czerwca 2013

Nauczyciele (dyrektorzy) szkoły nowogórskiej


 Poniżej prezentujemy nazwiska niektórych nauczycieli szkoły nowogórskiej. Nazwiska z lat najdawniejszych dotyczą nauczycieli szkoły parafialnej, natomiast nauczyciele z XIX i XX wieku byli dyrektorami szkoły „państwowej”.

Stanisław z Dobczyc                                     - 1532 (?)
Sekułka Andrzej                                            - 1577
Ziemba                                                          - 1609
Fluga Martin                                                  - 1631
Plaga Marcin                                                 - 1642 (?)
Jemielonius Sebastian                                  - 1648
Arciński Szymon                                           - 1655
Romkowski Stanisław                                   - 1658
Gronkowski August                                       - 1658
Popielowski Matias                                        - 1665
Nowakowicz Tomasz                                     - 1668

Buczyński Jan                                                - 1818 – 1822
Stopnicki Wincenty                                         - 1822 – 1823
Jędrzejowski Ludwik                                       - 1823 – 1824
Ciechocki Wojciech                                         - 1824 – 1830
Kliche Józef                                                     - 1830 – 1832
Ciechocki Wojciech                                         - 1832 – 1849
Będkowski Antoni                                            - 1849 – 1872
Sieprawski Tomasz                                         - 1872 – 1910
Budykiewicz Paweł                                          - 1910 – 1911
Sieprawski Felicjan                                          - 1911 – 1950
Szczerban Czesław                                         - 1950 – 1961
Mróz Ignacy                                                     - 1961 -
Kuska Tadeusz                                                -          - 1991
Nowakowska-Malczyk Michalina                     - 1991 – 2006

Pudlik Mirosław                                                - 2006 –

niedziela, 9 czerwca 2013

Organiści nowogórscy


W historii kościoła nowogórskiego było ich wielu, chociaż nazwiska tylko niektórych z nich  przetrwały do naszych czasów. Swoją rolę służebna pełnili różnie. Jedni mieli wysokie kwalifikacje, inni byli przyuczani przez ojców, lub uczyli się sami. Zawsze byli niezbędni w celebrowaniu nabożeństw lub innych uroczystości. Zajmowali się wypiekiem opłatków i ich roznoszeniem wśród parafian. Byli świadkami przy różnych sprawach, jako osoby piśmienne, często patronami przy chrztach. Oprócz sprawowania funkcji kościelnych prowadzili przydomowe gospodarstwa rolne.

Gregorius                                           - 1649
Duliński Albert                                    - 1656
Raykowski Grzegorz                          - 1658
Babiecki Joahim                                 - 1660
Godkowski Jan                                   - 1662
Wawrzyniec                                        - 1662
Markowic Mateusz (Matias)                - 1664 – 1668
Cygankiewicz (Cygankowicz?) Piotr   - 1672
Kościelecki Piotr                                  - 1675 - 1676
Godkowski Stanisław                          - 1679
Libski Józef                                         - 1697
Domagalski Adalbert (Wojciech)         - 1721
Lipski Jan                                            - 1722
Ostaszowski (Ostachowski) Szymon  - 1720 – 1738 (?)
Serczy Zofia                                        - 1738
Katarzyński Jan                                   - 1738
Kosobudzki Franciszek                       - 1750
Katarzyński Marcin                              - 1777
Sadowski Piotr                                     - 1780
Katarzyński Sebastian                         - 1796
Katarzyński Sebastian                         - 1816
Mitkowski Piotr                                     - 1855
Klejdysz Kazimierz                               - ok. 1930 (okres przed i po wojenny)
Goliasz Jan                                          - po 1945 r.(?)


Wikariusze nowogórscy


Znane są nazwiska niektórych wikaruszy nowogórskich, pełniących służebna rolę duszpasterską oraz w szkolnictwie przkościelnym.

Koziegłowicz Gallus                              - 1599
Rasek Martinus                                     - 1605
Tedrycowieński Feliks                           - 1608
Peconiks Feliks                                     - 1609
Plebanus Franciszek                             - 1610
Koziegłowicz Jan Taksinus                    - 1611
Warssawien Jakub                                 - 1612
Częstochowicz Jan                                - 1621
Janicki Krzysztof                                    - 1623
Mechowitka Benedykt                            - 1624
Kiszkowic Kasper                                   - 1625
Szałowski Józef                                      - 1626
Omastroński Hieronim                            - 1631
Pietrochowicz Sebastian                         - 1638
Pieszosowski Albert                                - 1639
Rechowicz Jakub                                    - ok. 1640
Omastowski Bazyli                                  - ok. 1640
Kalnicki Tomasz                                      - 1676
Ptaszecki Jan                                          - 1676
Kołachowski Mikołaj                                - 1685
Musialski Antoni                                      - 1694
Wesołowski (Wesołecki) Jan                   - 1698
Cieckiewicz Walenty                                - 1699
Szymoński Paweł                                     - 1712
Sadowski Mateusz                                   - 1724
Oczepski Andrzej                                     - 1726
Lewkrewicz Sebastian                              - 1739
Chełczyński                                              - 1746 – (1749?)
Paszek Jan                                               - 1750
Zacharski August (Augustyn?)                 - 1790
Kosecki Antoni                                         - 1798
Józefczyk Władysław                               - 1854
Oleksy Józef                                             - 1864
Jurka Piotr                                                - 1914
Tupta Robert                                            - 2005 (?)
Kuczmier Jacek                                        - 2008 (?) – 2009.08.
Piotrowicz Józef                                       - od 2009.08.



Proboszczowie nowogórscy

Poniższy wykaz proboszczów i administratorów nowogórskich może zawierać błędy, szczególnie w datach, gdyż różne źródła odmiennie je podają. Dlatego też w poniższym zestawieniu zostały ujęte okresy probostwa w różnych wersjach. Zasadna była by weryfikacja tych danych w archiwum diecezji krakowskiej, o ile takowe tam istnieją.

Ks. Jan syn Trojana                                               1276
Ks. Jan                                                                   1325 – 1327                  
Ks. Nicolaus (Mikołaj)                                        ok.1340 (?)
Ks. Marcin                                                              1394
Ks. Piotr                                                                  1434
Ks. Melchior Gunter                                           ok.1440
Ks. Klemens                                                           1462
Ks. Andrzej                                                             1540
Ks. Jan                                                                    1559
Ks. Węgrzyński Andrzej Antoni                               1575 – 1610
Ks. Aleksandrowicz Franciszek                              1610 – 1620
Ks. Rozpondowicz Jan                                            1615 (?)
Ks. Tamicki (Tancius) Stanisław                             1620 – 1649             (1625 - 1655)?
Ks. dr. Kaziński Wawrzyniec  (Korczyński Władysław?) 1649 – 1653     (1644 -          )?
Ks. Łęcki Maciej                                                      1653 – 1658
Ks. dr. Skawiński Albert (Adalbert?)                        1658 – 1677             (1659 – 1667)?
Ks. Łazowiusz (Włazłowski?) Stanisław                  1678 – 1685
Ks. Łasoń (Łysoń?) Stanisław                                 1681
Ks. Ryżewicz Piotr                                                   1685 – 1703             (1699 – 1713)?
Ks. dr. Gawlikowski Franciszek                               1703 – 1719             ( 1715 -          )?
Ks. Jugiewicz Kazimierz  Antoni                              1720 – 1731             
Ks. Klimaszewski Józef                                           1735 – 1738             (1731 – 1738)?
Ks. Czankrewicz Maciej                                           ?
Ks. dr. Cyankiewicz Józef  (Cyganowicz Mateusz)  1739 – 1748
Ks. Siatkowski Jan  Kanty                                        1748 – 1763            (zm. 30.04.1763.)
Ks.dr. Badzurkiewicz                                                1763 – 1764          (administrator)
Ks. Luzarkiewicz Mateusz                                        1764 – 1767
Ks. Zamoyski Benedykt                                            1767 – 1819
Ks. Opłatkiewicz Bartłomiej Jan Stanisław               1819 – 1836             ( do V 1833)?
Ks. Berlewicz Jan                                                     1833 – 1835             (do X 1835)?
Ks. Podgórski Jan                                                     1836 – 1843             (1837 – 1845)?
Ks. Gradowski Jan Ignacy Mikołaj                            1843 – 1877             (od I 1845)?
Ks. Polowiec Jan (vicedziekan)                                1878 – 06.12.1899
Ks. Satke Jan                                                 15.12.1899 -  03.04.1900 (administrator)   
Ks. Gunia Augustyn                         15.04.1900 – 29.12.1914 (admin 4 –     14.04.1900)
Ks. Jurka Piotr                                                30.12.1914 – 01.05.1915 (administrator)
Ks. Fołta Jan (vicedziekan)               02.06.1915 – 12.09.1932 (admin 2.05.-1.06.1915)
Ks. dr. Mirek Franciszek                                15.09.1932 -             1945     (15.02.1946)?
Ks. Świżek Władysław                                             1945 -             1951
Ks. Fudali Michał                                                      1951 -             1961
Ks. Bubak Zygmunt                                             10.1961 -         09.1962
Ks. Czańba Piotr                                            30.10.1962 -              1965 
Ks. Budzyk Marian                                                     1965 -  07.07. 1973
Ks. kan. Hajduk Józef                                      08.07.1973 – 12.06.1980    
Ks.Kruczek Aleksander (vicedziekan)              21.06.1980 -            1987
Ks. Gil Józef                                                               1987 -  07.09.1994    
Ks. Cieślik Jan                                                 08.09.1994 -   20.06.2000   
Ks. Grzesiuła Józef                                          28.06.2000 –



Nie znamy dokładnych życiorysów proboszczów nowogórskich, posiadamy jedynie wyrywkowe dane o życiu niektórych z nich.

Ksiądz Benedykt Zamoyski urodził się 14 marca 1741 r., nie wiadomo jednak w jakiej miejscowości, nieznane jest tez imie jego ojca. Matka Anna Dorota ur. W 1711 r. zmarła w 1787 r. i została pochowana w kościele nowogórskim. Brat Jan był proboszczem w Skale k. Olkusza, Józef proboszczem w Probotowicach (dekanat sokolnicki), Franciszek malarzem – m.in. w 1788 roku malował kościół w Nowej Górze.
Ukończył Seminarium Akademickie, a następnie studiował  - obok teologii – prawo kościelne w Akademii Krakowskiej. Na księdza został wyświęcony 20 listopada 1765 r., po czym pełnił funkcję wikariusza w jednej z krakowskich parafii. W 1767 r. został członkiem konsystorza, czyli sądu biskupiego, oraz proboszczem parafii nowogórskiej. Od 1785 roku był dziekanem dekanatu nowogórskiego, a od 1791 r. miał tytuł kanonika katedralnego. Od 1795 r. był równocześnie proboszczem w Zalasiu.
Pracę duszpasterską w Nowej Górze pełnił przez 52 lata – najdłużej spośród wszystkich proboszczów nowogórskich i była ona efektywna. Miedzy innymi: dbał o bieżące zapisy i uzupełnienia w księdze „Monumenta Ecclesie Novimontis”, rozwinął działalność Bractwa św. Aniołów Stróżów, w 1768 r. remontował folwark i plebanię, a po pożarze w 1800 r. odbudował zniszczony Folwark Plebański, wystawiając oprócz budynku folwarcznego wozownię, 4 chlewy, 2 karmniki dla trzody.
Pełniąc funkcję dziekana zobowiązany był do przeprowadzania wizytacji wszystkich parafii w dekanacie. Z protokołów wynika, że interesował się głównie jakością i skutecznością pracy duszpasterskiej, poziomem wykształcenia i przygotowania do posług religijnych.
Za jego czasów liczba uczniów w szkole parafialnej wzrosła z siedmiu do ponad siedemdziesięciu, a w 1818 r. w Filipowicach powstała nowa szkoła.
W 1789 r. toczył spór z ks. Janem Łępickim, plebanem tęczyńskim, o przynależność nowych kolonistów, osadzonych na gruncie „dworskim” w Filipowicach (grunt ten leżał w obrębie obecnego tzw. „Blechu”).
W 1794 roku zawiózł do Krakowa kościelne srebra, odpowiadając na apel władz Insurekcji Kościuszkowskiej.
W 1787 r. witał króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, a w 1810 r. króla saskiego Fryderyka Augusta, przejeżdżających przez Nową Górę. 
Zmarł 26.04.1819 roku, został pochowany na cmentarzu przykościelnym, a następnie zwłoki przeniesiono do ufundowanej dla niego kaplicy przykościelnej.

Ksiądz Jan Ignacy Mikołaj Gradowski, syn Szymona i Kunegundy z Cywińskich urodził sie w 1808 r. we wsi Truskolasy, ówczesny powiat częstochowski, obwód wieluński, woj. kaliskie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1838 r. w wigilię świętych Szymona i Judy Tadeusza. Początkowo był wikariuszem w Morawicy, skąd przybył do Nowej Góry w 1843 r. (podobno polecony na to stanowisko przez Zofię z Branickich Potocką) i przebywał tu do roku 1877, pełniąc funkcję proboszcza. 
Wyróżnił się benedyktyńską cierpliwością przepisując opasłą księgę „Liber Repertorium” 1598 – 1864 (akty chrztu parafian) – stare,  zniszczone, niewyraźne i zatarte dokumenty. Cechowało go zamiłowanie do ksiąg, w 1853 roku założył „Bibliotekę Kościoła Nowogórskiego”. Interesował się historią, pozostawił po sobie notatki, z których można się wiele dowiedzieć o sprawach lokalnych z tego okresu.
- 1854 r. – przeznaczenie kapitałów (ze sprzedanych domów plebańskich, 52 sztuk „krów żelaznych” – kościelnych Bractwa św. Aniołów Stróżów, gruntu kościelnego przeznaczonego pod „smętarz”, części na kamienicach w Krakowie) na pożyczkę rządową, celem pobierania procentów od tychże kapitałów.
- 1860 r. – podpisanie dokumentu erekcji na utworzenie „Funduszu zapomóg” z zaległości daniny zboża dla gmin Nowa Góra, Miękinia, Filipowice, Czerna, Ostrężnica.
- 1866 r. – parcele plebańskie nr 924 i 1643 były zajęte na cele górnicze (galmany) przez Zarząd Górnictwa i Hutnictwa w Sierszy, za co wypłacono w 1873 r. zaległy czynsz 120 zł reńskich przez Hr. Potockich.
Z zapisków dowiadujemy się też o położeniu gruntów plebańskich (Pola: Tonderówka, Grzankowskie, Szerokie, Brzezinka oraz o usytuowaniu 6 ogrodów, 3 łąk i 3 sadów). Ok. 1850 r. polecił wykopać „kałuże” do pojenia bydła na placu koło rynku, gdzie stały chałupy poddanych plebańskich.
Rozszerzył cmentarz dookoła kościoła, wykupując parcele prywatne i otoczył cały teren kamiennym murem, w którym umieścił stacje kalwarii nowogórskiej. Zachował się dokument zezwalający na powstanie owej kalwarii, wydany przez władze diecezji krakowskiej 25 kwietnia 1862 roku. Stacje wyrzeźbił i pomalował rzeźbiarz ludowy z Nowej Góry – Szymczyk.
Uzyskał też od papieża odpusty dla kościoła nowogórskiego, o czym mówią kolejne dokumenty:” Roku P. 1870 dnia 28 czerwca Pius IX Biskup Biskupów, przez Breve Apostolskie pod pieczęcią Rybaka w Rzymie wydane, dla Kościoła Nowogórskiego, Diecezyi Krakowskiej, nadał wszystkim wiernym Chrystusowym obojej płci odpusty następujące wiecznymi czasy. Odpust zupełny – w dzień św. Michała w niedzielę – w Niedziele Zielonych Świąt i w niedzielę po św. Jadwidze, ...Breve tegoż Ojca św. Piusa IX R.P. 1870 d. 22 czerwca w Rzymie wydane... nadaje odpust zupełny w trzy niedziele Przedpościa tj. w niedziele Siedemdziesiątnicy, Sześćdziesiątnicy i Pięćdziesiątnicy...”
W roku 1875 zdobył w Rzymie dla kościoła nowogórskiego relikwie św. Krzyża, św. Ignacego Loyoli, św. Alozjego Gonzagi, św. Franciszka Ksawerego o św. Stanisława Kostki. Dokument autentyczności relikwii nosi datę „Rzym 10.11.1875.”
Zachował się dokument, drukowany na polecenie ks. Gradowskiego i przez niego podpisany, który nosi tytuł:” Wszczególnie wiecznie uprzywilejowanych odpustów w kościele parafialnym nowogórskim diecezyi krakowskiej” – oto wyjątki:
„Roku P. 1862 dnia 25 kwietnia...Prześwietna Władza Duchowna Dyecezyi Krakowskiej, udzielić raczy pozwolenia, do zaprowadzenia tak zwanej Kalwaryi, czyli Stacyi Męki Pańskiej, przy kościele parafialnym Nowogórskim, które to stacyie staraniem i kosztem Jmci ks. Gradowskiego plebana miejscowego, sprawiono w dniu 16 czerwca tego roku w czasie Zielonych Świątek – uroczyście zaprowadzone i w murze kościół Nowogórski otaczającym w osobnych framugach osadzone zostały... Odpusty do tych stacyi przywiązane są takie same , Jakie potwolne są tym wszystkim, którzy do Jerozolimy pielgrzymują i tam Stacye Męki Pańskiej pobożnie odwiedzają...”
Do wyrzeźbienia tych stacji ks. Gradowski wynalazł utalentowanego rzeźbiarza – Szymczyka z Nowej Góry.
Inny dokument stwierdza:” Roku P. 1870 dnia 28 czerwca Pius IX, Biskup Biskupó, przez Breve Apostolskie pod pieczęcią Rybaka w Rzymie wydane, dla Kościoła Nowogórskiego, Diecezyi Krakowskiej, nadał wszystkim wiernym Chrystusowym obojej płci odpusty następujące wiecznymi czasy, Odpust zupełny – w dzień św. Michała w niedzielę – w Niedziele Zielonych Świąt i w niedzielę po św. Jadwidze,
...Breve tegoż Ojca św. Piusa IX R.P. 1870 d. 22 czerwca w Rzymie wydane...nadaje odpust zupełny w trzy niedziele Przedpościa tj. w niedziele Siedemdziesiątnicy, Sześćdziesiątnicy i Pięćdziesiątnicy. (...)”
W listopadzie 1875 r. ks. Gradowski zdobył w Rzymie dla kościoła nowogórskiego relikwie, o czym wspominam w innym miejscu niniejszego opracowania.
Zmarł 20.11.1877 roku, parafię nowogórską prowadził przez 34 lata. Pochowany jest pod jedną z kapliczek stojących obok kościoła.

Ksiądz Augustyn Gunia objął probostwo nowogórskie po śmierci ks. Jana Polowca (zmarł 6 grudnia 1899 r. o godz. 16,00 na „paraliż serca”) – od 4 kwietnia 1900 r. w charakterze administratora, a od 15 kwietnia jako proboszcz. Nie cieszył się on sympatią parafian – być może znali oni zapis poczyniony przez niego w „kronice parafialnej”:”...Co po śmierci ks. Polowca nie rozkradli parafianie, to sprzedali przez licytację. W parafii pijaństwo obrzydliwe, lud butny, od kościoła stroniący, księdza lekceważący”.
Niektóre duszpasterskie przedsięwzięcia to: uroczyste wprowadzenie w dniu 3 czerwca 1900 r. Apostolstwa Modlitwy, ofiarowanie całej parafii Najsłodszemu Sercu Pana Jezusa, wprowadzenie Zywego Różańca, wprowadzenie zwyczaju przyrzeczeń dzieci pierwszokomunijnych od wystrzegania sie „trunków gorzałczanych”, czy wstępowanie nowożeńców do Bractwa Trzeźwości.
Z prac gospodarczych warto odnotować zakup trzech nowych dzwonów, które 12.11.1900 roku poświęcił uroczyście ks. Adam Borowiecki, dziekan nowogórski.
Ks. Augustyn Gunia zmarł 29 grudnia 1914 roku w godzinach popołudniowych, spoczywa na cmentarzu nowogórskim.

Ksiądz kanonik Jan Fołta na probostwo nowogórskie został mianowany 2 czerwca 1915 roku. Wcześniej (od 2 maja 1915 r.) pełnił funkcje administratora (którą przejął od ks. Piotra Jurki, ten z kolei był administratorem czasowym parafii po śmierci ks. Augustyna Guni w okresie 30.12.1914 – 01.05.1915).
Mimo iż był to okres I wojny światowej, a później destabilizacji gospodarczej, załamania i kryzysu światowego, życie parafialne obfitowało w wiele dokonań duchowych i gospodarczych.
Ks. Fołta był dobrym gospodarzem beneficjum parafialnego. Miał piękne konie i ponad 10 krów. Dbał o ogrody – owocowy i warzywny wokół plebanii. Za jego proboszczowania wyremontowano fronton kościoła, z którego wykruszały się cegły (1925 r.), wykonano blaszany dach na wieży (w 1928 r.), odrestaurowano dzwonnicę oraz wybudowano drewnianą „organistówkę”, w której zamieszkał ówczesny organista Kazimierz Klejdysz z rodziną. Wybudował także drugi dom drewniany z przeznaczeniem na założenie ochronki i sprowadzenie sióstr zakonnych, ale cel ten nie został zrealizowany. W 1929 roku sprawiono frontowe piszczałki do organów (cynkowe) w miejsce cynowych, zabranych przez Austriaków, odrestaurowano szpital dla ubogich z dobrowolnych składek parafian. W kronice parafialnej zapisano również:” Rok 1920 – hrabstwo Potoccy darowali dzwon kościołowi, który po naprawieniu poświęcono i powieszono 14 listopada”.
O duchowych dokonaniach tamtego okresu świadczą liczne pielgrzymki do Częstochowy, oraz ofiary przywożone przez parafian na wyposażenie kościoła: krzyż złocony do procesji (1923 r.), duża biała chorągiew (1924 r.), dwie małe zielone chorągwie )1925 r.). Liczne też były zakupy liturgicznych szat, naczyń oraz obrazów.
Ksiądz Fołta pełnił funkcję katechety w nowogórskiej szkole. Cieszył się szacunkiem i powagą wśród parafian. 
We wrześniu 1932 r. zrezygnował z probostwa. Przywiązanie do swego księdza parafianie okazali podczas jego wyjazdu z Nowej Góry – procesjonalnie odprowadzono go do pierwszej figurki, a ks. Fołta szedł razem z nimi. Dopiero po pożegnaniu i śpiewie pieśni pobożnych, wsiadł do bryczki i odjechał na dworzec kolejowy w Krzeszowicach. Zamieszkał w Krakowie w Domu Księży Emerytów. Dnia 31 grudnia 1933 r. zmarł niespodziewanie na paraliż. 

Ksiądz dr Franciszek Mirek urodził się w Naprawie koło Jordanowa, wsi należącej do parafii Łętownia w 1895 roku. W szkółce parafialnej pobierał pierwsze nauki, następnie ukończył gimnazjum św. Anny w Krakowie i podjął naukę w seminarium duchownym. Święcenia kapłańskie uzyskał w 1916 roku. Kolejno był wikariuszem w Czarnym Dunajcu, Wadowicach i Krakowie. W latach 1922 – 24 studiował prawo w Strasburgu, uzyskując doktorat. Dalsze studia odbywał na Uniwersytecie Poznańskim (1926 – 29) zdobywając kolejny tytuł doktorski w dziedzinie socjologii. Pracę habilitacyjną obronił w 1930 roku i przez kilka miesięcy prowadził uniwersyteckie wykłady. Został jednak wezwany przez władze kościelne do Krakowa, gdzie objął funkcję administratora parafii św. Mikołaja. Pracował tu krótko, bo już 15 września 1932 roku objął probostwo nowogórskie.
Dnia 12 września 1932 r. ówczesny proboszcz nowogórski ks. Jan Fołta przekazał parafie ks. Mirkowi, a stało się to w obecności dziekana ks. Andrzeja Mroczka z Ciężkowic oraz naczelników ówczesnych gmin wiejskich: Szymona Chucherko z Nowej Góry, Józefa Bodzenty z Filipowic oraz Rudolfa Tegela z Miekini, który reprezentował również komitet parafialny. Ustalono, że w kasie parafialnej jest 179 zł, na koncie komitetu parafialnego 180 zł, wartość płodów rolnych gospodarstwa plebańskiego wynosi 2042 zł, a czysty dochód 288 zł. Trzy dni później ks. Mirek objął formalnie swoje proboszczowskie obowiązki.
W kronice opisał co zastał:” Na plebanii i wikarówce wilgoć i grzyb, podłogi zbutwiałe, zgryzione grzybem. Budynki gospodarcze w nienajlepszym stanie, rola w ostatnich latach nieco zapuszczona. Kościół ponury, wewnątrz nie wyprawiony. Cegła niegdyś zapuszczona pokostem, zaczerniała. W zimie śnieg w środku kościoła, gdyż nie było drzwi podwójnych, chroniących przed wiatrem”.
Wobec takiego stanu rzeczy,  przystąpiono do działania. „Sprawiono wielkie drzwi dębowe oraz drzwi wewnętrzne, duży piec żelazny, nowy katafalk”. W czerwcu 1933 roku sprawiono ławki do prezbiterium, jedną „kolatorską” i drugą dla celebransa. Za ofiarę Salomei Maciejowskiej, w warsztatach Kamieniołomu w Miękini zrobiono balaski przed wielki ołtarz. Otynkowano kościół i wybudowano w ciągu 5 miesięcy Dom Katolicki, który 5 listopada 1933 r. poświęcił arcybiskup krakowski Adam Stefan Sapieha. Równocześnie podjęto przebudowę plebanii i remont kuchni, nadbudowę nad parterem 4 pokoi i łazienki, a na II piętrze pokoju dla służby, wymieniono też dach. Remontowi poddano również zabudowania gospodarcze: stajnie dla bydła, nowy spichlerz, wyremontowano stodoły pokrywając je blachą cynkową. Dokonano również czyszczenia i zabezpieczenia plebańskiej studni. Koszty tych remontów pokryto ze sprzedaży gruntów plebańskich oraz uzyskaniu częściowego spadku po księdzu Janie Fołcie.
W protokole posiedzenia rady gminnej Miękini z dnia 16.07.1935 r. odnotowano, że samorząd wsi przeznacza 600 zł na odnowienie budynku kościelnego. Niewykluczone, że podobnie postąpiły inne miejscowości należące do parafii.
W 1936 roku ufundowano trzy nowe dzwony kościelne „całkowicie już wypłacone i umieszczono je w miejscu, gdzie dawno był skarbiec”.
Dnia 15 lutego 1946 r. zakończył swoją działalność w Nowej Górze – został przeniesiony do Krakowa, gdzie pełnił funkcję administratora w parafii św. Józefa, a jednocześnie wykładał w Katolickim Uniwersytecie  jako profesor kontraktowy. Wskutek donosów 6 grudnia 1949 roku aresztowany, przetrzymywany w więzieniu bez zarzutów i sądu. W maju 1951 roku wydostali go stamtąd Żydzi nowogórscy, którzy podczas wojny korzystali z jego pomocy, Wrócił na parafię św. Józefa, a w 1954 r. został dziekanem w Podgórzu. Zmarł 20 marca 1970 roku. Po śmierci jego zwłoki zostały przeniesione do rodzinnej miejscowości i pochowane na cmentarzu parafialnym w Łętowni.

Ksiądz kanonik Józef Hajduk objął probostwo nowogórskie po przeniesieniu dotychczasowego proboszcza ks. Mariana Budzyka w dn. 8 lipca 1973 r. Pierwszy zapis nowego proboszcza w kronice parafialnej brzmi:” Po objęciu parafii... znalazłem znaczną lukę w kronice parafialnej. Poprosiłem więc nowogórskiego rodaka o. Euzebiusza Kawalę, kapucyna znającego dobrze parafię, by tę lukę wypełnił. Zrobił to chętnie, za co w tym miejscu pragnę mu podziękować”. Skoro o kronice mowa, trzeba stwierdzić, że wszystkie zapisy kronikalne dokonywane były osobiście przez ks. Hajduka, a obejmują one wszystkie ważniejsze wydarzenia z życia parafii, zarówno duszpastersko – religijne, jak i o charakterze gospodarczo – organizacyjnym. Z uznaniem wyraża się o życzliwości parafian, ale dostrzega też dużą ilość rodzin sekciarskich, małżeństw rozbitych, osób starszych i samotnych. Dlatego też poświęca wiele wysiłku i troski przy organizowaniu punktów katechetycznych w poszczególnych wioskach, organizuje pielgrzymki np. na Jasną Górę, w której uczestnicz od 120 do 160 osób.
Od 27 maja do 3 czerwca 1979 roku w parafii odbywają się Misje Święte, prowadzone przez oo. Cystersów z Mogiły. Dnia 12 czerwca świątynię nowogórską nawiedza ks. biskup Stanisław Smoleński z relikwiami św. Stanisława
Ks. Hajduk dbał o kościół nowogórski i zabudowania plebańskie. Wymieniono drzwi główne, boczne i do zakrystii, wykonano gabloty na ogłoszenia, sprawiono nowy, dwuczęściowy katafalk, wyremontowano kaplice przykościelne, założono ogrzewanie elektryczno – akumulacyjne w kościele i starej plebanii, wyremontowano obiekty gospodarcze plebanii, wykonano bramę wjazdową, utwardzono drogi i podwórko plebańskie. Prace te wykonano w latach 1973 – 75. Cały ten czas trwały też przygotowania do przebudowy wnętrza kościoła, do której przystąpiono w 1976 roku. Zakres tych prac obejmował: zbicie starych tynków, uzupełnienie braków muru (po zaciekach), wykonanie prac elektryfikacyjnych, rozbudowa chóru, wykonanie zewnętrznych okien zabezpieczających witraże okienne, wykonanie nowego witrażu i prezbiterium, tynkowanie wnętrza kościoła, remont organów, zakup 8 małych żyrandoli. Część z powyższych prac wykonano, pozostałe zostały dokończone przez następnego proboszcza, ks. Aleksandra Kruczka.
Do spraw najważniejszych należało pokrycie dachu kościoła i przykościelnych kaplic – wymiana blachy ocynkowanej na miedziana. Wykonanie tego przedsięwzięcia i zyskanie możliwości zakupu blachy miedzianej było następstwem uzyskania z Wydziału Ochrony Zabytków w Krakowie „wpisania kościoła z otoczeniem do rejestru zabytków województwa krakowskiego”, co stało się 8 października 1975 r.
W kronice parafialnej ks. Hajduk zapisał:” Z naciskiem i zadowoleniem podkreślić należy ogromny zapał parafian  i wielkie ich zaangażowanie, do prac przy chórze zgłosiło się ok. 40 mężczyzn do pracy bezinteresownej...”. Należy pamiętać, iż czas remontu kościoła przypadał na okres braku materiałów budowlanych i trudności z jego pozyskaniem.
Ogrom osiągnięć ks. Hajduka jest niezaprzeczalny, tym bardziej, że był on poważnie chory. Od 2 do 20 sierpnia 1974 r. przebywał w szpitalu w Chrzanowie, po operacji, po pęknięciu wrzoda na dwunastnicy podczas mszy św. Druga operacja i pobyt w szpitalu w dniach 4 listopada do 19 grudnia 1975 r. nie zahamowały jego działalności. Mimo choroby, do ostatka pełnił swą powinność. Zmarł 12 czerwca 1980 roku. Pogrzeb na cmentarzu nowogórskim, przy licznym udziale duchowieństwa i wiernych odbył się 14 czerwca, a uczestniczył w nim biskup Julian Groblicki.  

Słów kilka z życiorysów i działalności innych proboszczów nowogórskich.

Ks. Wawrzyniec Kaziński i Adalbert Skawiński byli profesorami Akademii Krakowskiej.
Ks. Stanisław Włazłowski odnotowany jest w ksiedze miejskiej Nowej Góry jako świadek zapisu przez Marcina Sierpca 10 zł na szpital.
Ks. Franciszek Gawlikowski ogłosił 40-dniowy odpust dla spowiadających się w czasie kongregacji nowogórskiej w 1716 roku. W tym czasie w wyniku nieurodzaju panował głod, wystąpiła kolejna epidemia, na polach grasowały wilki.
Ks. Kazimierz  Jugiewicz troszczył się o biednych, odnowił wnętrze kościoła.
Ks. dr Józef Cyankiewicz zaczął prowadzić kronikę parafialną (1746 r.), zatrudnił wikarego, ks. Chełczyńskiego.
Ks. Bartłomiej Opłatkiewicz był niezwykle energicznym duszpasterzem. Starał się wyegzekwować od kolatora Artura Potockiego oraz parafian wszelkie zobowiązania wobec kościoła, tj. dziesięciny, mesznego, procentu od tzw. „żelaznych krów”, co nie wzbudziło entuzjazmu wśród mieszkańców. W 1828 r. podjął starania o urządzenie nowego cmentarza, ponieważ stary wokół kościoła był już przepełniony. Kazał rozebrać walącą się plebanię i zamieszkał w wikarówce, ale nowej siedziby dla siebie nie zdążył wybudować. Wyczerpany konfliktami ze społecznością parafialną, zmarł w maju 1833 roku.
Ks. Jan Berlewicz miał 33 lata w momencie objęcia posługi w Nowej Górze. Przeraził go stan kościoła i plebanii, szukał pomocy, ale zanim ta nadeszła, popełnił samobójstwo w październiku 1835 roku.
Ks. Jan Podgórski uporządkował sprawy parafii nowogórskiej. W 1841 r. otwarto nowy cmentarz na gruncie plebańskim, a nieco później odbudowano plebanię. W końcu jednak proboszcz zniechęcił się i poprosił o przeniesienie do innej parafii.
Ks. Jan Cieślik – w czasie jego kadencji rozebrano „organistówkę”, wybudowano parking samochodowy przed kościołem, dokonano renowacji murów otaczających kościół i plebanię, wyremontowano bramę ogrodzeniową i wejściową do kościoła, elewację frontową kościoła, wykonano kaplicę św. Barbary, doprowadzono wodę do kościoła i urządzono sanitariaty, zainstalowano głośniki. Wydawany był „Wieczernik Nowogórski”, uporządkowano bibliotekę i archiwum kościelne, które niszczało przez kilkadziesiąt lat w starej „wikarówce”.
Ks. Józef Grzesiuła – za jego kadencji wykonano m.in. następujące prace: malowanie kościoła, kapitalny remont organów, nowe ławki do kościoła, remont głównych drzwi do kościoła, ogrzewanie kościoła, kapitalny remont domu parafialnego, wymiana okien na plebanii, odwodnienie plebanii, rozbiórka starej plebanii.